"Jij mag kiezen welke berg we pakken, want we moeten in beweging." Ja, ik weet het, maar het zit zo lekker met een boek aan de rivier en het is zo warm. Maar oké, als we vroeg vertrekken en snel weer terug zijn. Ik kies de berg, waar onze zoon een paar dagen eerder in de grot een flesje hoog op de richel heeft gezet. Ik vind het wel een stunt, dat wij dat flesje weer mee terugnemen.
Mijn hoofd zit vol met letters. De letters worden moeizaam woorden. Een boek lezen gaat langzaam, terwijl ik dol ben op lezen. Ik gruw er nu werkelijk van. Het waren pittige maanden. Dus een vermoeid hoofd lijkt me logisch. Mixed emotions ook:
* Afronding van mijn boek waarvan de laatste loodjes zwaar waren
* De spanning rond de foto's van een fotoshoot
* Verdriet om het overlijden van mijn spiritueel leraar
Een WhatsApp-gesprek tussen moeder en zoon.
Zoon: "Mem, ik slaap van 00.00-10.00 uur en eet heel gezond, maar toch ben ik vaak heel moe. Er zijn dagen dat ik bijna niets kan en ik ga achterlopen met de studie. Heb je supplementen waarmee je dit kan fiksen? Ik merk dat het steeds erger wordt in dit semester."
Ze danst bijna het tuinpad af, zegt 1000 kilo lichter te zijn en bedankt me opnieuw voor de mooie sessie waarin ze met nieuwe ogen is gaan zien. Met gemengde gevoelens doe ik de deur achter haar dicht. Ik ben natuurlijk heel blij voor haar, maar ik vind het ook verdrietig, dat ze na 30 jaar van mij de oorzaak moet horen van hun relatieproblemen.
Niemand ziet het, maar alles is anders. Er zit een gat in mijn hart. Ik ben verscheurd en verdoofd. Het voelt beurs en open, van mijn keel tot mijn knieën. Ik wil me oprollen tot een bolletje, op een veilig plekje waar niemand me ziet.
Mijn warm kloppend hart is verwond. Mijn hart vol liefde. Bloedt.
Ik ga het er niet over hebben. Over een writer's block. Het proces. De worsteling een boek te schrijven. Het is alsof ik dan pas mee mag doen. Nee dank je, daar ga ik geen aandacht aan besteden. Net als opvliegers in de overgang, mij hoor je niet.
Na al die jaren bewaren en materiaal verzamelen was daar het startsein voor het schrijven van mij boek. Hoppa. Los! En ik rammelde alles wat vanbinnen stond te dringen in mijn laptop. Fantastisch. Jaha, here I come!
Ik lig te woelen in mijn bed en kan de slaap niet vatten. De laatste sessie van de week zit me dwars. Het gebeurt me zelden, maar er is iets wat me wakker houdt. Het zal verdriet zijn, diep van binnen. Of bezorgdheid. Of misschien ben ik gewoon moe. Ik krijg het voor elkaar stress te neutraliseren en val om 1.30 uur in slaap.
Het begint me aan alle kanten te kriebelen en te jeuken. Ik krijg er kromme tenen van. Maar ik houd mijn fatsoen, want ze is zó overtuigd dat ze me tot inzicht moet brengen, dat ze er uitgebreid voor is gaan zitten. Deze dame is er van overtuigd dat de naam van mijn praktijk 'Zien met nieuwe ogen' veranderd moet worden in 'Zien met andere ogen'. Zien met nieuwe ogen begrijpen mensen niet. Maar bij 'Zien met andere ogen' kunnen mensen zich iets voorstellen. "Je moet denken vanuit de klant Bregtje."
Ik zie mezelf nog staan. In de ene hand het lege en in de andere hand het volle potje. Twijfel. Zou ik al zonder kunnen?
Ik had het meerdere keren geprobeerd, maar na een paar weken ging het al mis: doodmoe opstaan, snel emotioneel, kouwelijk. Begon ik weer met de capsules, dan verdwenen de beginnende klachten na een week of vier. Sneller dan dat ging het niet. Heb ik daar zin in?
"HOLY SHIT, wat zullen we nou krijgen", hoor ik ineens onze jongste zoon uitroepen.
Er gaat een schok door me heen. Er is iets heel erg mis. Ik haast me de caravan uit, de voortent uit en begrijp niet meteen wat ik zie. Op het emplacement staan twee motoren. Wat zullen we nou krijgen.
En dan kijk in de stralende ogen van onze twee andere zonen. Verrassing!
Ik heb nog nooit iemand horen zeggen: "Ik ben toch zo blij dat ik dik ben." Maar ik zie wel de tranen, voel de boosheid en machteloosheid. Ik luister naar de verhalen over diëten, het jojoën, de moedeloosheid. Ik hoor van de vele adviezen. De oordelen. Ieder pondje gaat door het mondje. Ik zie ze naar mij kijken en ze zeggen ook wel: "Ja, maar jij bent zo mooi slank." Ik heb het over mijn cliënten die worstelen met zwaar overgewicht. Het gaat me zo aan het hart. Het lijkt me zo verschrikkelijk, al heb ik de ervaring niet.
Het is begin mei en ik lig al vroeg in bed. Het is een waardeloze toestand. Ik zit klem, gevangen, in de val.
Het schreeuwt in mij: IK WIL ERUIT. Ik ben moe, emotioneel en ik moet mijn best doen niet te gaan snauwen.
Ineens voelt het belangrijk, noodzakelijk, onvermijdelijk. Het valt patsboem binnen. Zomaar. In een heel helder en ook doodgewoon moment.
Het is een paar weken geleden. Ik ben op zoek naar de naam van een psycholoog die ik jaren geleden in een workshop heb gehad. Hm, ja...hoe heette ze ook alweer... Ineens krijg ik een idee en ga zoeken in de facturen van mijn boekhoudprogramma. Aha! Daar staat ze. Och ja, hoe kon ik dat toch vergeten.
Er was eens een lief, dapper, klein meisje dat graag met andere kinderen 'ziekenhuisje' speelde. Dan waren de andere kinderen patiënten en was zij de dokter. Met de spijkers van haar vader deed ze alsof ze injecties gaf, verbond de 'wonden' en troostte de 'patiënten' die het moeilijk hadden. Het was haar wereld.
Het meisje werd ieder jaar voor een periode in het ziekenhuis opgenomen. Soms voor een aantal maanden. Ook door het jaar heen was ze regelmatig ziek en liep als een oud vrouwtje krom van de pijn door het huis met haar handjes op haar buik. Toch was ze overtuigd dat er een dag zou komen waarop ze beter zou zijn, want zij wilde zuster worden en alle mensen beter maken.
Getverderrie ik word er echt helemaal gek van. Ik kan niet meer voor- of achteruit. Ik krijg niets meer op papier.
En ik had nog zo met mezelf afgesproken dat ik NIETS moet. En toch laat ik me opdrijven door dat stemmetje in mij.
Het stemmetje daagt me uit: "Je hebt A gezegd Bregtje, maar...waar blijft B?"
Ik heb de gruwelijke plaatjes en waarschuwende teksten op pakjes shag en sigaretten nooit begrepen. Ik werd er warm nog koud van. Moest dat afschrikken? Natuurlijk wist ik wel hoe ongezond roken was, maar iets anders was veel sterker. Ik was ook niet bezig met mijn gezondheid, de angst ziek te worden of dood te gaan en niet met oordelen en meningen van anderen.
Als je kinderen krijgt, is de kans groot dat ze vroeg of laat het huis uit gaan. Zo gingen onze laatste twee kinderen eind augustus op kamers. Het was een turbulente tijd van kamers zoeken, spullen kopen en met alles wat daarbij komt kijken. Manlief moest vanaf augustus voor vier dagen in de week weg voor een grote klus. Die klus zou een half jaar duren. Ik zou dus alleen achterblijven met onze kat Poekie. Het liep allemaal prima. De jongens hadden er zin in en ik had er zin in. Ik voelde me er senang bij.
Nooit weer vergeet ik dat moment. Het gekraak van indeukend metaal. Pats...met meteen daarna de regen van glas. De auto rolt maar door en in mij is het stil. Heel stil. Ongekend stil. Ik kom met de voorkant van de auto op een andere snelweg terecht en ik zie en hoor de auto's langs zoeven. Ik denk nog: "Dit is niet een handige plek". Maar ik blijf zitten waar ik zit. Ik kijk naar rechts en ik zie een vrouw en een man met (zo blijkt later) verbanddozen op me afrennen. Ze roepen iets, zwaaien met de armen. Ik moet bijna lachen. Wat een waardeloze toestand is dit toch.
Het is maart 2020 en ik heb het gevoel alsof ik op de rem trap terwijl mijn andere voet het gaspedaal indrukt. Corona. Lockdown. Bizar. Nadat ik het halve huis heb gepoetst, omdat ik even niet weet waar ik met mijn energie naar toe moet, zie ik een zee van tijd, rust en ruimte voor me. Ik mag niet op bezoek. Niet naar bij- of nascholingen. Cliënten bellen af omdat ze, in de hectiek van kinderen lesgeven en thuiswerken even de ruimte niet hebben.
Heb je al jaren lang last van lage rugpijn, dan kan dat flink je leven vergallen. En je hebt er vast al van alles aan gedaan om daar vanaf te komen.
Maar stel nu...dat de oorzaak van die rugpijn in je darmen zit. Dan zoek je dus steeds op de verkeerde plek! In deze video vertel ik over darmproblemen door parasieten. Een van de oorzaken van lage rugklachten.