Ik zie mezelf nog staan. In de ene hand het lege en in de andere hand het volle potje. Twijfel. Zou ik al zonder kunnen?
Ik had het meerdere keren geprobeerd, maar na een paar weken ging het al mis: doodmoe opstaan, snel emotioneel, kouwelijk. Begon ik weer met de capsules, dan verdwenen de beginnende klachten na een week of vier. Sneller dan dat ging het niet. Heb ik daar zin in?
Mijn gedachten gaan terug naar februari 2018. Ik zit in de opleiding Orthomoleculaire Geneeskunde en PNEI, de wetenschap die de verbanden bestudeert tussen Psyche, Neurologie, Endocrinologie en Immuunsysteem. We krijgen les over het wel en wee van de schildklier. En ook al heb ik jaren gewerkt als verpleegkundige, toch is het voor mij volstrekt nieuw hoe er in deze opleiding naar systemen gekeken wordt en hoe klachten als symptomen geduid worden. Fascinerend.
In die les gaan alle alarmbellen bij mij rinkelen als het gaat over een tekort aan jodium en hoe vreselijk vaak dat voorkomt in Nederland, zonder dat mensen dat in de gaten hebben of daar aandacht aan besteed wordt door artsen. Ik herken de symptomen en verstijf. Mijn hart bonkt in mijn borst. Dit gaat over mij!
Ik heb een perkament droge huid. Door de jaren heen wordt dat steeds erger. Na het douchen moet ik me helemaal insmeren met vette crème anders verga ik van de jeuk. Mijn nagels scheuren in de lengterichting, ik heb futloos haar. Altijd koude handen en een koude neuspunt. Dat wordt zo erg dat ik in die winter met drie truien aan voor de gas openhaard sta te rillen. Het is 24 graden in de kamer. Ik sta doodmoe op iedere ochtend en schuif alles wat ik moet doen voor me uit. Ik vind de opleiding geweldig, maar zit 's ochtends voor een lesdag huilend op de rand van het bed, niet wetend hoe ik de dag door moet ploeteren. Maar als ik even bezig ben gaat het wel weer. Dus door!
Ik ga met mijn vermoeden van een jodiumtekort naar de huisarts. Ze kijkt me verbaasd aan.
"Jodiumtekort? Jodiumtekort komt in Nederland niet voor. Daarnaast zijn je schildklierwaarden normaal."
"Hm. Hoe vaak komt een jodiumtekort voor in deze praktijk."
"Dat komt nooit voor."
"Hoe vaak wordt in deze praktijk onderzocht of er sprake is van een tekort?"
"Nooit."
Nu is het mijn beurt om verbaasd te zijn.
Toch krijg ik het voor elkaar om getest te worden. Ze weet niet welk formulier ze moet gebruiken want er staat nergens 'jodium' om aan te kruisen. En dus schrijft ze het er maar gewoon bij. Met het labformulier in de tas kom ik bij het laboratorium. Ook daar word ik verbaasd aangekeken. Iemand met meer verstand van zaken wordt erbij geroepen, want niemand weet hoe het getest moet worden. "Dat kan niet in bloed, maar in 24-uurs urine", zegt degene met meer verstand van zaken. Ze staat er erg afwachtend bij. Dit gebeurt nooit. Ineens schaam ik me. Weer zo'n alternatieveling. Ach laat ook maar en ik vertrek.
In oktober ben ik in tranen. Voor de zoveelste keer die week. Ik snik tegen mijn radeloze echtgenoot: "Ik weet niet waarom, maar ik moet zo huilen." Hij wil helpen, onderstuenen, maar weet niet meer hoe. En ook ik ben ten einde raad. Ik word knettergek van dat gehuil en ook heb ik schoon genoeg van de vermoeidheid en uitstelgedrag. Ik kom tot niets. Ik moet over een paar weken examen doen, maar heb al laten weten dat dat er voor mij niet inzit. Ik heb een concentratieboog van nog geen 10 minuten.
In het laatste lesblok bespreek ik mijn vermoeden van jodiumtekort met een collega. Ze vertelt over een huis-tuin-en-keuken-jodiumtestje: jodiumoplossing aan de binnenkant van de onderarm aanbrengen ter grootte van een pingpongbal. Vervolgens registreren hoe snel de jodium wordt opgenomen.
Thuisgekomen doe ik het testje meteen. De jodium is na 10 minuten al weg: er lijkt sprake te zijn van een groot jodiumtekort. Ik start meteen met jodiumsuppletie. Een maand later heb ik meer energie. Ik hoef niet meer te huilen en ben niet zo extreem kouwelijk meer.
De groep doet examen. Ik doe dat een half jaar later. Het duurt lang voordat ik me een beetje kan concentreren en lesstof kan onthouden.
Een keer per jaar laat ik het jodiumgehalte bepalen in 24-uurs urine. Ik wist niet dat ik dat als therapeut zelf kon aanvragen. Erg handig dit. Maar het blijft steeds net boven de ondergrens. Als ik stop met de jodiumsuppletie zakt het er meteen onder en komen de klachten terug. Ik herken het meteen.
Er ligt geen briefje bij met de oorzaak, maar ik had waarschijnlijk een tekort aan jodiuminname. Ik gebruikte geen zout (Jozo) en at weinig jodiumhoudend brood. Daarnaast was mijn jodiumverbruik hoog, omdat mijn immuunsysteem veel jodium vroeg in verband met de reuma. De reuma is al jaren rustig en ik gebruik nu jodiumhoudend zout.
Na bijna vier jaar kan ik zonder jodiumsuppletie. Geen klachten meer. Ik heb het volle potje na twee maanden nog steeds niet opengemaakt. Hèhè.