Ik lig te woelen in mijn bed en kan de slaap niet vatten. De laatste sessie van de week zit me dwars. Het gebeurt me zelden, maar er is iets wat me wakker houdt. Het zal verdriet zijn, diep van binnen. Of bezorgdheid. Of misschien ben ik gewoon moe. Ik krijg het voor elkaar stress te neutraliseren en val om 1.30 uur in slaap.
Met hartkloppingen word ik om 3.30 uur wakker uit een nachtmerrie. Ook dat is lang geleden. Ik besef dat ik steeds weer opnieuw dezelfde droom droom. Ik ben in een leeuwenkuil en voor mij staat een grote mannetjesleeuw. Grauwend. Ik zie de immense bek met tanden en de dreigende blik in zijn ogen. Hij lust me rauw. Het grommende geluid diep vanuit zijn keel doet me huiveren.
Ik zie geen mensen. Ben aan mezelf overgeleverd en er is geen ontkomen aan. Ik zie steeds meer leeuwen. Er komt straks een moment waarop ze zich aan mij tegoed doen. Doodsangst. Dat is wat ik voel. Misselijkmakend. Verlammend. "Kom maar op", denk ik, dan is het maar gebeurd. Hen uitdagen om het proces te versnellen gaat niet. Ik wacht af.
Ik ben hartstikke wakker. Van slapen zal wel niets meer komen en dus lig ik rustig te wachenten op de inzichten. Ineens besef ik dat ik bang ben. Ik voel me alleen. Machteloos. Waar gaat het toch over. Wat is er aan de orde geweest in de laatste sessie?
En dan weet ik het. In een aantal sessies afgelopen week ging het over antidepressiva. Cliënten die al jaren antidepressiva slikken en er vanaf willen, wat maar niet lukt. Cliënten die er net mee ziijn begonnen, omdat de arts zegt dat ze een stofje missen in hun hoofd.
Wat me diep raakt is de laatste erg jonge cliënt, die door haar therapeut voorgesteld is, naast de therapie meteen te starten met antidepressiva. Het is niet te geloven.
Natuurlijk hoor ik die verhalen al jaren. Natuurlijk hoor en lees ik ook: mensen zijn niet weerbaar meer, ze kunnen niet meer omgaan met tegenslagen, ze zijn verwend. Lekker makkelijk om de cliënten de schuld te geven. Lekker makkelijk om de cliënten de schuld te geven van de lange wachtlijsten, hoog medicijngebruik, en hoge zorgkosten.
Wanneer gaat de ggz eens naar zichzelf kijken. Waarom wordt er weer een nieuwe, maar zoveelste gedragstherapie ontwikkeld. Het is meer van hetzelfde. Geen verdieping. Symptomen behandelen in plaats van kijken naar de diepere oorzaak. Afhankelijk van Zorgverzekeraars en Farmaceutische industrie.
Kijken naar lichaam en geest, daar hebben ze in de ggz nog nooit van gehoord. Transformaties niet. Emotionele rommel opruimen niet. Jaja, ook voor de hulpverleners. Voor een helder zicht. Want het kan anders. Het kan zoveel beter en sneller. Zonder antidepressiva.
Een roepende...een schreeuwende in de woestijn ben ik. Ik kan het wel van de daken schreeuwen:
STOP MET UITDELEN VAN ANTIDEPRESSIVA ALSOF HET SNOEPJES ZIJN.
Ja, ik voel een intens verdriet. Wanneer gaat dit stoppen.
Het is mijn valkuil. De barricade op heeft geen zin. Het verhaal vertellen wel en mijn werk blijven doen. Jep, ik wil graag alle mensen beter maken. Dat wilde ik al toen ik klein was en daar is niets mis mee. Ik heb al een beginnetje gemaakt en ga daar voorlopig mee door. Met een glimlach val ik in slaap.