Het is maart 2020 en ik heb het gevoel alsof ik op de rem trap terwijl mijn andere voet het gaspedaal indrukt. Corona. Lockdown. Bizar. Nadat ik het halve huis heb gepoetst, omdat ik even niet weet waar ik met mijn energie naar toe moet, zie ik een zee van tijd, rust en ruimte voor me. Ik mag niet op bezoek. Niet naar bij- of nascholingen. Cliënten bellen af omdat ze, in de hectiek van kinderen lesgeven en thuiswerken even de ruimte niet hebben.
Ik focus op mijn praktijk en maak een lijstje van zaken die ik alsmaar uitstel, omdat ik er geen tijd voor heb. En dan pak ik datgene op wat ik rete spannend vind en waar ik zo'n zin in heb. Ik leer mezelf vloggen! Ik heb zelfs een website laten bouwen waarop video's goed draaien en nu gaat het er dan eindelijk van komen. Want het lijkt me top om al die kennis van de afgelopen 26 jaar te delen met mensen die er wat aan kunnen hebben.
Van de vele onderwerpen die ik in een A4'tje heb gezet pak ik er eentje uit. Vervolgens pruttel ik een poosje op datgene wat ik eigenlijk wil gaan zeggen. Ik ga op pad met de selfiestick en telefoon en ik leer mezelf leuk vinden op video. Dat duurt even...
Het is genieten van alle stadia. Filmen en stukjes film aan elkaar plakken, ondertitelen, een muziekje uitzoeken. Ik moet erop letten dat er niet teveel wind staat, het niet te zonnig is en er niet teveel mensen zijn die me storen. Dat laatste valt niet mee in de lockdown. Man man, heel Holland wandelt.
Het is eind juni en er staan vijf vlogs klaar om de lucht in te gaan. Ik heb met mezelf afgesproken, dat ik iedere 14 dagen een vlog maak voor op mijn website, Facebook en LinkedIn. Dat moet tussen de bedrijven door. Ik werk door in weekenden en avonden. Want ik heb immers nog steeds veel tijd. Ik hoef nergens naar toe, geen bij- of nascholingen en ik ontvang weinig bezoek.
Het is begin 2021 en ik heb het wat lastig. 's Ochtends te vroeg wakker met het gevoel van alles te moeten. Maar ik heb leuke ideeën en ga voortvarend weer aan de slag. Ik kan het niet laten.
Dan komt mijn jongste zoon met een opmerking waar ik over na moet denken. Hij zegt: "Mensen gaan je niet volgen, want je praat over verschillende onderwerpen. Als iemand een depressie heeft, kijkt 'ie niet naar een vlog van jou over faalangst of burn-out".
Dat snap ik...maar wat moet ik dan? Ik weet het even niet meer, maar mijn motivatie daalt en ik ben moe. Na lang beraad met mijn lief besluit ik niet twee, maar één vlog in de maand te maken.
En ook dat blijkt niet de oplossing te zijn. Het enige wat ik nog kan doen, is alles uit mijn handen laten vallen en even helemaal niks te doen.
Na dit besluit ervaar ik een zee van tijd, rust en ruimte. Ik schrik ervan, omdat ik een jaar geleden iets begonnen ben waar ik niet mee wilde stoppen. Mijn uitspraak van een jaar eerder schiet me te binnen: "Ik hoop dat ik over een jaar met een glimlach terugkijk op de eerste vlogs, omdat dat betekent dat ik iets geleerd heb". Maar WAT! Wat heb ik geleerd.
In ieder geval kan ik op dit moment niet meer verder met vloggen. Het voelt onecht. Buiten mij. Er klopt iets niet. Wat er mist ben ik. Ik zit er niet in. Ik zit niet in mijn eigen verhaal. Ik voel veel verdriet. Ik ben mezelf kwijt.
Naast het stoppen met vloggen voer ik ook nog eens een aanmeldingsstop voor nieuwe cliënten in tot half september. Dat heb ik nog nooit gedaan! Ik overtuig mezelf dat ik niet in de gevangenis word gegooid, ik er niet dood aan ga en de wereld gewoon door blijft draaien. De dag erna schiet ik in de lach. Het is niet zo dat ik niet in mijn eigen verhaal zit. Dit IS mijn eigen verhaal.
Eind mei start het programma Master your Story van Yvette van den Berg. Ik heb er vreselijk veel zin in. Het is een mooie innerlijke reis. Ik heb nu een zee van tijd, rust en ruimte.
Of ik ga vloggen of bloggen en hoe vaak ik dat ga doen...ik weet het niet. We gaan het zien. Maar in ieder geval zit ik in het verhaal wat ik ga vertellen. En dan niet met één voet op de rem, maar met het gaspedaal vol ingedrukt en mijn handen in de lucht: jihoe!