Er was eens een lief, dapper, klein meisje dat graag met andere kinderen 'ziekenhuisje' speelde. Dan waren de andere kinderen patiënten en was zij de dokter. Met de spijkers van haar vader deed ze alsof ze injecties gaf, verbond de 'wonden' en troostte de 'patiënten' die het moeilijk hadden. Het was haar wereld.
Het meisje werd ieder jaar voor een periode in het ziekenhuis opgenomen. Soms voor een aantal maanden. Ook door het jaar heen was ze regelmatig ziek en liep als een oud vrouwtje krom van de pijn door het huis met haar handjes op haar buik. Toch was ze overtuigd dat er een dag zou komen waarop ze beter zou zijn, want zij wilde zuster worden en alle mensen beter maken.
Ze klaagde niet. Ze wist dat de Here Jezus haar beter zou maken als ze deed wat de dokters vroegen.
Ze was 10 jaar, toen ze de dokters tegen haar vader en moeder hoorde zeggen, dat ze waarschijnlijk niet oud zou worden. Ze zei niets, want zij wist wel beter.
Tevreden glimlachte ze toen ze beter verklaard werd. Voor het eerst sinds 15 jaar zonder medicijnen. Mooi op tijd. Op haar 18e jaar ging haar droom in vervulling en hielp ze mensen beter maken.
DAT LIEF, DAPPER, KLEIN MEISJE WAS IK
Er was eens een vrouw van 54 jaar, die zich met hart en ziel inzette voor haar gezin en haar cliënten. Ze nam weinig tijd voor zichzelf, maar bedacht dat je ook niet alles kon hebben. Toch ging het al een poos niet goed met haar en op een dag in 2014 besloot ze toch maar eens naar de dokter te gaan. Haar handen waren zo dik dat ze niet meer kon typen. Diagnose: Reumatoïde Artritis. Ze knikte. Dat was het. Ze wist het. Het besef kwam pas later.
Op een dag zat ze alleen in de auto en barstte in huilen uit. Alle angst, eenzaamheid en ontreddering kwam er uit. De toekomst leek een zwart gat waarin ze zou worden verzwolgen. Het was angstaanjagend om weer afhankelijk van medicijnen te moeten worden. Het was alsof het vonnis dat werd uitgesproken toen ze 10 jaar was, zich nu ging voltrekken.
Langzaam werd ze rustig en besloot niet te vechten, maar de oorzaak van de reuma te begrijpen. Waarom was haar immuunsysteem toch zo van slag. Dat was moeilijk, want al haar gewrichten waren ontstoken van haar kleine teen tot aan haar kaken.
Ze besloot eerst geen medicatie te nemen en ging in behandeling bij een Orthomoleculair PNEI therapeut. Dieet, voedingssupplementen, lifestyle. Ze ging iedere dag mediteren met de geleide meditaties van Joe Dispenza. En ze knapte op.
DIE VROUW VAN 54 JAAR WAS IK
Er is een vrouw van 61 jaar, die in het voorjaar van 2021 teruggaat naar de reumatoloog. Ze wil kijken hoe het er na al die jaren voor staat en wil vragen of ze mag hardlopen. Er worden foto's gemaakt. Alle ontstekingen blijken weg te zijn, behalve in haar handen en polsen. "Dat is gek", denkt ze, want ze heeft geen pijn. De reumatoloog zegt met een heftigheid alsof er iets vreselijks gaande is: "Dit laat zien dat u een zeer agressieve vorm van reuma hebt. U bent ernstig ziek."
De vrouw van 61 jaar is totaal in shock en weet dat ze geen keus heeft. Ze staat met de rug tegen de muur. Medicatie! De dokter zegt, dat ze zichzelf één keer in de week een injectie moet geven. Het zal echter niet voldoende zijn. Het is alleen een opstap voor het zware geschud. Ze kan alleen maar denken: "Ik heb het niet gered."
Na thuiskomst loopt ze totaal ontredderd en huilend door het huis. Haar zoon van 21 jaar springt uit bed, rent naar beneden en slaat de armen om haar heen. Hij troost haar tot ze weer rustig wordt. Die dag moet ze regelmatig huilen. Iedere keer als ze aan het gesprek denkt. Zout in de wonde. Maar 's avonds is het rustig en helder in haar: de emoties zijn van de reumatoloog. Niet van haar. Het is echter wel bij haar naar binnen gedonderd.
Het is 1 maart 2022. De vrouw van 61 jaar komt net bij de reumatoloog vandaan. De foto's laten een heel rustig beeld zien. Geen ontstekingen. Geen klachten. Er is geen zwaar geschud nodig geweest. De dokter is verbaasd. De vrouw neemt de injecties, maar ook de voedingssupplementen. Ze houdt zich aan het dieet en blijft mediteren.
DIE VROUW VAN 61 JAAR BEN IK
Ik speel weer ziekenhuisje, maar nu anders. Ik geef mezelf iedere week een injectie. Ik zorg voor mijn verwonding en ben in contact met dat wat groter is dan ik in meditaties en vind troost, vreugde en vertrouwen.