"HOLY SHIT, wat zullen we nou krijgen", hoor ik ineens onze jongste zoon uitroepen.
Er gaat een schok door me heen. Er is iets heel erg mis. Ik haast me de caravan uit, de voortent uit en begrijp niet meteen wat ik zie. Op het emplacement staan twee motoren. Wat zullen we nou krijgen.
En dan kijk in de stralende ogen van onze twee andere zonen. Verrassing!
De tranen springen in mijn ogen. Ik kan het niet bevatten. "En we blijven natuurlijk ook een aantal dagen." Wauw!
Ik knuffel en sniffel en knuffel opnieuw. De helmen af, de motorpakken uit en snel koffiezetten. De hele nacht doorgereden. Want met 37 graden moet je niet in motorpak 1300 km gaan rijden. Pfff...blij dat ik dat niet wist.
Ik geniet met alles wat in me is. Van de jongens om me heen met hun grappen en grollen, alle bekenden, het mooie weer. En dat op de plek waar ik me zo thuis voel, waar we al 17 jaar komen en waar onze kinderen een deel van het jaar zijn opgegroeid. De plek aan de rivier met het uitzicht op de bergen in het zuiden van Frankrijk. Het is een fantastische vakantie.
In Zuid-Frankrijk is thuis ver weg en toch ook weer niet.
Met de komst van de jongens en ze zo samen te zien, is er ook de pijn. De pijn van het gemis van onze dochter. Zo jammer dat ze er niet bij kon zijn, terwijl ze het zo zielsgraag had gewild en we het haar ook zo hadden gegund. Het gemoed is me soms zwaar.
Ook maakte ik me grote zorgen om mijn vriendin Ineke, die op de dag van mijn vertrek uit Nederland, vervroegd thuiskwam van vakantie. Ze ging linea recta naar het ziekenhuis en ze had zoveel pijn dat ze alleen maar kon liggen, niet weten hoe dit af ging lopen. Ze bleek een nekhernia te hebben. Het werd wekenlang platliggen, veel medicatie en slapeloze nachten.
Dagelijks had ik mijn oude moeder soms meerdere keren per dag aan de telefoon. Ze was eenzaam. Steeds meer mensen om haar heen vallen weg. Als ze vraagt wanneer ik terugkom ben ik net op de camping aangekomen. Gelukkig gaat ze nu naar de dagbesteding.
Ineke vraagt of deze zorgen mijn vakantie hebben beïnvloed. Ze voelt zich ook wat bezwaard. We appen iedere dag, vaak meerdere keren. Mijn antwoord is nee. Ik heb genoten en voel me ontspannen, dankbaar en gelukkig.
Ze vraagt hoe ik dat doe. Daar moet ik even over nadenken. Als ik het rationeel bekijk, helpt het niet als ik ga zitten treuren. Het beïnvloedt dan niet alleen mijn vakantie, maar ook die van anderen. Wat er in mijn emoties gebeurt is natuurlijk een ander verhaal.
Ik kan inderdaad mijn leven weer oppakken nadat ik iemand in tranen aan de telefoon heb gehad. Heel soms moet ik even janken, maar dan is het ook weer klaar en ga ik over tot de orde van de dag.
Ik heb niet de illusie dat ik alle grote problemen op kan lossen. Wel kan ik naast mensen staan, ze ondersteunen, een luisterend oor zijn. Dat kan ik omdat ik alle zorgen en verdriet overgeef. Aan dat wat groter is dan ik. Ik voel me dan ook door die liefdevolle energie gesteund en gedragen. En laat los.
Jaren geleden ben ik begonnen met de geleide meditaties van Joe Dispenza. Het heeft mijn leven verrijkt, omdat ik heb leren loslaten dat het anders moet zijn dan het is. Daar ben ik erg blij mee.
Het maakte dat ik volop kon genieten van de verrassing van onze jongens. Zonder het leed van anderen te moeten negeren of er last van te hebben. Het kan naast elkaar bestaan.