Wat is een transformatie?

Het begint me aan alle kanten te kriebelen en te jeuken. Ik krijg er kromme tenen van. Maar ik houd mijn fatsoen, want ze is zó overtuigd dat ze me tot inzicht moet brengen, dat ze er uitgebreid voor is gaan zitten. Deze dame is er van overtuigd dat de naam van mijn praktijk 'Zien met nieuwe ogen' veranderd moet worden in 'Zien met andere ogen'. Zien met nieuwe ogen begrijpen mensen niet. Maar bij 'Zien met andere ogen' kunnen mensen zich iets voorstellen. "Je moet denken vanuit de klant Bregtje."

Ïk probeer haar duidelijk te maken, dat zien met nieuwe ogen het resultaat is van een begeleidingstraject bij mij. Daar gaat het toch om? En dat mensen aan het eind altijd zeggen: "Oh, nu snap ik waarom je praktijk zo heet." Ze schudt haar hoofd. Zo werkt het niet. Zo trek je geen klanten aan.

Een beetje in de war ga ik naar huis en denk: "Misschien heeft ze wel gelijk." Als ik man en kinderen vraag mee te denken over een andere naam voor mijn praktijk, kijken ogen mij bevreemd aan. Een van mijn zoons zegt: "Je praktijk heet al jaren zo, want dat is wat je mensen leert. Dus je wilt liever 13 in een dozijn worden? Daar begrijp ik niets van. Maar veel succes ermee." Hij doet zijn koptelefoon op en draait zich om. Einde discussie. Daar zit ik dan.

Het is al jaren geleden, maar ik moet hier aan denken als ik in de sessie zit met Irma.
Na vijf jaar tobben, therapieën en medicatie knapt ze eindelijk op. Irma was geestelijk en lichamelijk uitgeput. Burn-out. Ze kon haar werk niet meer doen, haar gezin niet meer draaiende houden en zichzelf niet meer overeind houden doordaat ze kampte met hevige angsten. Als het slechter ging kreeg ze het advies de medicatie te verhogen. Ze wilde dat niet, maar wat moest ze anders?

Onder het genot van een kopje koffie vertelt ze in de vijfde sessie bij mij hoe goed het met haar gaat: "De afgelopen 14 dagen had ik zoveel energie. Zo heerlijk. Ik geniet weer van mijn werk en ook daarna kan ik nog van alles doen." Ze is er ontzettend blij mee en had nooit gedacht dat dit nog eens zou gebeuren.

Ze had me eerder al verteld, dat ze zonder schuldgevoelens aan het begrenzen is. Ze laat een ander niet meer altijd voorgaan, maar houdt rekening met zichzelf en kijkt of het ook anders kan. Ze slikt de voedingssupplementen die ik haar geadviseerd heb en in de sessie ruimen we emotionele rommel op. Helemaal prachtig. Lekker op de rit. Ze ziet er ontspannen uit en heeft weer een twinkeling in de ogen.

Ineens is de twinkeling weg en komen de tranen. Irma vertelt dat ze toch met iets blijft rondlopen en hoopt dat daar ook wat aan gedaan kan worden. Want ineens waren ze er zondag weer, die gevoelens. En dan komt de paniek: val ik nu toch weer terug? Het relativeren van vroeger is ze kwijt. Haar partner is daar heel goed in, maar zij valt steeds weer terug in emoties en wordt daar bang van.

Ik begrijp dat ze bang geworden is voor gevoelens, want toen ze uitgeput raakte pakte ze de overlevingsstrategie: niet meer voelen. Ze heeft bedacht dat ze gevoelens moet controleren en wegrelativeren om de paniek de baas te blijven. Maar dat is nu helemaal niet meer nodig. Wat nu nodig is als gevoelsmens zijnde, is weer te durven voelen. Zwakte wordt dan kracht en Irma is weer wie ze is.

Ze kijkt me verrast en onthutst aan en zegt dat ik precies de vinger op de zere plek leg. Ze was vroeger een gevoelsmens, maar waar is dat gebleven? Ze is inderdaad bang geworden om te voelen en ze beseft dat ze daarom de antidepressiva niet durft af te bouwen. Ze heeft bedacht dat ze door het voelen in een burn-out terecht is gekomen. Irma kan echter heel goed relativeren, maar vanuit haar gevoel. Dat is voor haar een belangrijk instrument.

Bijna huppelend loopt ze het tuinpad af. Ik glimlach tevreden en denk aan de dame waar ik de kriebels, jeuk en kromme tenen van kreeg. Ze zou dit eens moeten zien.
Irma had al geleerd om te zien met andere ogen. Vanaf vandaag ziet ze met nieuwe ogen. En dat is een groot verschil.